“Hier dan? Ja, dat is een mooie plek om in te checken.” We installeren ons op krukjes en een stoeltje waarbij het even zoeken is hoe deze in elkaar past. Dat geeft meteen de welkome vertraging. Anjo, Addie en ik zijn op de 6e Ontdekwandeling. Al gelijk bij de check-in lijkt naar voren te komen waar deze keer over gaat: op welke manier maken we contact met ‘ongeziene wezens’.

Ikzelf voel gelijk mijn vertrouwde paard met Arthur schuin rechts achter me staan, nu nieuwsgierig wat we aan het doen zijn. Ik vind het wel gezellig dat-ie even aansluit. Mijn draak ligt rustig achter me, er is niets te doen voor hem, soms vraag ik hem met zijn drakenvuur een teveel aan energie weg te blazen, dat is nu niet nodig. De energie is rustig bij ons drieën en tussen ons drieën. In mijn dagelijks leven zal ik het niet snel over Draak en Arthur hebben, maar nu voelt het helemaal kloppend en welkom. Heb ik een levendige fantasie of voel ik ze echt? Wat is dan echt?

Is het fantasie of nemen we – een andere fijnstoffelijke – werkelijkheid waar? Op de een of andere manier weten we dat we het energieveld van de boom werkelijk waarnemen. Misschien omdat we ons lijf het werk en waarnemen laten doen, het hoofd heeft er weinig over te zeggen. Ook nemen we ongeveer hetzelfde waar.

Het is prettig verbazend hoe makkelijk we tijdens onze wandeling bewegen tussen het gesprek over dagelijkse dingen en het waarnemen van het ongeziene. We hoeven voor dat waarnemen niet veel bijzonders te doen: stil zijn, vertragen, opmerken. Vervolgens hierover iets vertellen en onze waarnemingen naast elkaar leggen. Wat het makkelijk maakt is dat we alle drie een open nieuwsgierige houding hebben. Niets is te gek.
We dwalen verder en zittend op een bankje schrijven we alle drie een haiku.

Witte reiger in
het water als een boself
bij ons in het bos
Anjo Abbink

Water fluistert zacht
de wind vertelt een verhaal
Ik zit en luister
Addie Verdiesen

Wezens ontmoeten
licht en speels, groots vriendelijk
elfen en reuzen
Yvonne Versteeg