Ineens beschrijf ik mijn ervaring van lichter en transparanter worden. Wel in mijn lijf zijn en tegelijkertijd een oplossen ervaren. Word ik dan zelf een soort van fijnstoffelijk?

.

We verzamelen bij de Boslounge Spier - Dwingelderveld voor de Ontdekwandeling Verbonden wijsheid van januari 2023: Anjo, Jess en ik.

Zullen we starten bij dat heuveltje?

Bij dat heuveltje blijkt een houten hertje te staan. Het kijkt ons aan, staat daar geduldig te zijn. Wellicht een beetje geschrokken van de auto die net daarvoor een flinke slip had gemaakt en weer alsof er niets gebeurd was, doorreed. Ach, dat zal onze schrik zijn als getuigen van het gebeurde.

Wat is het toch bijzonder, denk ik, om rond een simpel houten hert een energieveld te voelen. Toch is het er: warm, uitnodigend, geduldig, tijdloos. Een mooi beginpunt van onze wandeling.

Zoeken en zakken

Onze weg zoekend, want dit deel van het Dwingelderveld nog onbekend voor ons alledrie, en ook zoekend hoe gaan we het vandaag doen, met ons drieën, elkaar ontmoetend in een nieuwe samenstelling.

Wandelen, een natuurlijk toilet opzoeken, genieten van het mos, de dennenbomen, de beuken met hun grillige eigenzinnige vormen. Langzaam zakken in zijn en het doen en willen weten achterlatend. Onze impulsen volgend, geleid door het mosgroen, de kale bomen, de liggende bomen die uitnodigen tot spelen, de beschutheid van het bos en de ruimte en openheid van het veld. Eigenheid en afstemming in een natuurlijke balans.

Koestering

Af en toe iets delen, alledrie verschillende aantrekkende krachten tot mos, bomen, water.

Ik word aangetrokken tot het sterretjesmos. Voel daarmee de zachtheid en de neervlijende beweging van het sterretjesmos om de stronken. Alsof er ademende wezens liggen te slapen, uit de actie en handelende stand, de voedende aarde in zich opnemend.

Het resoneert met mijn verlangen om gekoesterd te worden, te rusten, even niets te hoeven na de intensieve periode van creëren die ik net achter me heb of misschien wel nog steeds midden in zit.

Fijnstoffelijk: hoe krijgen we daar toegang toe?

Bij een eerdere wandeling onderzochten Jess en ik op welke manier het fijnstoffelijke ons lijf binnenkomt. Via het hoofd/kruin, via de buik, via een wetend veld om ons heen ... zoveel variaties en manieren, die per persoon verschillen.

Dit reist op de onbewuste achtergrond ergens mee op de vraag hoe maak je contact met het fijnstoffelijke.

Word ik soms zelf fijnstoffelijk?

Terug naar nu ... ineens hoor ik mezelf vertellen over hoe ik soms de ervaring heb dat mijn lijf transparanter wordt. Lichter en groter dan mijn fysieke lichaam. Vroeger in het moment tussen waken en slapen. Nu ervaar ik het vaker. Het is lastig te omschrijven, ik heb er niet zoveel woorden voor.

...

Het is een gevoel van lichter worden, een zoemend gevoel, alsof ik allerlei deeltjes voel/zie trillen en daar in ben. De scheidslijn tussen mijn fysieke lichaam en de omgeving wordt vager, loopt meer in elkaar over. Terwijl ik wel heel duidelijk in mijn lichaam ben. Ik floep er niet uit. Ik neem waar vanuit mijn lichaam en vooral vanuit het gebied van mijn hoofd.

Het is voor mij een prettige ervaring: van helemaal gegrond aanwezig zijn en tegelijkertijd ruim en open. 

Zal ik zelf dan een beetje fijnstoffelijk worden? 

Ik associeer en fantaseer er lustig op los. Als ik dit nog diepgaander en vaker kan ervaren, word ik dan zo fijnstoffelijk dat ik door muren heen kan gaan? Ik moet erom glimlachen en er komen flarden van boeken naar boven die beschrijven hoe sommige mensen, ver van mijn bed en werkelijkheid, beschrijven hoe ze deze vaardigheid toepassen. 

Terug in het grofstoffelijke

We stampen stevig op de grond. Voelen de aarde en onze lijven extra bewust. Drinken thee en maken haiku's. Landen weer bij het hert, het staat er nog steeds frank en vrij, geduldig liefdevol aanwezig. 

Dag en dank je wel!