Met een groep van zeven inzoomend via zoom :-) op onze eerdere levens. Hoe ging dat en hoe was dat? Verrassend hoe ieder met een zeker (on)gemak informatie over een eerder leven ophaalt. Dat vind ik bemoedigend: te ervaren dat eenieder, met een beetje bereidwilligheid, daartoe in staat is.

Na een aanloop om onze sceptische gedachten vriendelijk ‘in de hoek’ te parkeren, maakten we ieder voor onszelf, met hulp van wat korte beweeg- en tekenoefeningen en een aantal vragen, de reis naar een andere tijd, in een ander fysiek lichaam. 

Wat ik mooi vind, is dat ik door de eerdere levens van de anderen te horen ook even dat leven, met die specifieke ervaringen en gebeurtenissen mag meemaken. Dat verrijkt mij als mens en verbreedt mijn blik op het menselijke.

Wat voor soort inkijkjes mochten we zien/horen/voelen?

• Een leven als amoebe, androgyn met het mannelijke en vrouwelijke in balans. De verwondering hoe in zoiets ‘vormeloos’ zoveel leven zit en de kiem in zich heeft voor de ontwikkeling van het leven zoals we dat nu kennen. Mogen creëren vanuit ontspanning;

• Zwart, donkerte, leegte, een ‘leven’ na de dood, terwijl er langzamerhand helder wordt dat ze toen niet besefte dat ze al dood was. De paniek die dat geeft herkennen en tegelijkertijd doorhebben dat die paniek nu niet meer alles overneemt;

• Een leven als oude vrouw met een zwaar getekend lichaam, wellicht behorend bij de oude leeftijd voor die tijd in de Middeleeuwen. Kijkend naar een prachtige volle boom, die ook sporen van verval heeft, een tak is afgebroken. Ondanks de zwaarte is er vrolijkheid., het leven gaat door en is mooi. Kijken naar dit leven vanuit het heden: ben ik nog loyaal aan die vrouw via mijn lichaam? Mag ik de zwaarte en beperkingen van mijn lichaam teruggeven en neerleggen bij de boom?

• Als klein meisje hollend naar haar vader, de koning, juichende mensen. Een zwaar leven volgt met de ervaring van de kracht van haar als volwassen vrouw. Helend, het vechten en overleven omarmend. Dat geeft voor dit leven een ander perspectief bij het omgaan met tegenslagen: ik kan veel meer aan dan dat ik denk.

• Als Griekse 18-jarige jonge vrouw Anna in een bootje op zee: begraven van haar moeder. Een leven met man en 7 kinderen volgt. Opkomend voor de rechten van vrouwen. Ervaren van grote tevredenheid. De boodschap 'Het enige wat van belang is de liefde’ mag vanuit dat leven naar het heden meegenomen worden, en die tevredenheid, die mag ook mee.

• Als gekroonde koning levend in Ierland, Hill of Tara. Leiderschap vanuit een vanzelfsprekende verbondenheid met de natuur. Daarmee met de gewassen en de oogsten. Arrogantie en over-enthousiasme krijgen de overhand, de oogsten mislukken jaar op jaar. Daarmee moet hij ook sterven. Dat is geheel vanzelfsprekend, dat roept geen weerstand op of het verlangen om langer te leven. ‘Als ik de verbinding met het leven om me heen verlies, dan heb ik ook te gaan’.

• Deze 'terugblik' zag ik: Een verzorgde vrouw met heel veel spelende kinderen om haar heen, in uniform. Piramides in de verte, prachtige bloesem, ook in haar haren. 1803 en Hafai komen op. Vroeg stervend, met de kinderen in de verte, ‘roept’ ze: “Zorg voor de kinderen!”. Zou die zin nog ergens in mij na-resoneren? Mag ik vrij zijn van deze roep? Ik laat hem in dat leven.
  En ... als je me ineens met een bloem in mijn haren ziet, dan weet je waar ’t vandaan komt, die wil ik wel meenemen.

• .

Mocht je nieuwsgierig zijn naar een Eerder leven van jouzelf, de komende periode bied ik de mogelijkheid aan hier in een individuele bijeenkomst naar te kijken. Via deze link vind je meer informatie hierover.