Afscheid nemen van het activisme leidt tot afscheid nemen van de vechter in mij. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In gesprek met Yvonne beschrijf ik hoe mijn pad voorbij het activisme zich ontvouwt. En samen onderzoeken we hoe we onderweg zijn van dualiteit in de richting van non-dualiteit.

Van benzinemotor naar zonnepaneel

Ik heb inmiddels afscheid genomen van Extinction Rebellion. In mijn eerste Ontdekking Voorbij het activisme vertelde ik dat ik dat zou gaan doen.

De XR-therapeuten cirkel is drie jaar lang een fijne basis en een veilig houvast geweest van waaruit ik samenwerkte. Die had ik liever niet opgegeven, maar ik voel dat het nu niet meer voor me klopt om daar te blijven.

Dat is een verlies van mensen die me dierbaar zijn en het brengt een gevoel van eenzaamheid met zich mee. Het is ongemakkelijk dat ik niet meer lijk te bepalen waar ik mijn energie aan geef.

Voorheen was ik een benzinemotor die ik aan en uit, harder en zachter kon zetten. Nu verander ik in een zonnepaneel en heb niks meer te vertellen over wat er aan zonlicht op mij terecht komt. Wat maakt dat ik in beweging kom en wanneer, kan ik niet meer regelen. Dat is lastig en eigenlijk ook wel bijzonder.

Een nieuw kompas is zich aan het vormen

Ik heb te doen wat ik te doen heb en het is nog niet helder wat dat precies is. Ik kan wel steeds beter voelen waar ik naar toe beweeg en waar de beweging stopt. Ik ben op een zoektocht naar wat wezenlijk is in mij dat tot uiting wil komen. Ergens voel ik dat ik in deze tijd van verval van sociale en ecosystemen op aarde wil zijn. En ik heb een besef van hoe het zal voelen als het helemaal klopt voor mij. Maar hoe ik daar kom? Mijn vertrouwde manier van zijn werkt niet meer, mijn intuïtie verfijnt zich en een nieuw kompas is zich aan het vormen.

De beweging gaat van staan met één voet naar voren en armen over elkaar naar achteroverleunen in de schommelstoel; van een kritische blik naar een ontspannen glimlach; van mezelf als maatstaf nemen en in controle zijn naar er hoeft niets en er kan van alles; van veranderaar naar ondersteuner van het geheel.

Mijn zegen heb je

Inspirerend was de studiegroep rondom Carolyn Baker’s boek “Undaunted - Living Fiercely into Climate Meltdown in an Authoritarian World”.

De twee essentiële vragen in dit boek zijn: wie wil ik zijn en wat kom ik hier op aarde doen in deze tijd van verval? De schrijfster stelt de lezer na elk hoofdstukje vragen: hoe sta jij erin?

“Fiercely” gaat niet over vechten, maar nodigt uit om me zo stevig te gronden in mezelf dat ik liefdevol, genereus en in compassie kan blijven, wat er ook op me af komt. Carolyn Baker waarschuwt voor de neiging van angstige mensen om veiligheid te zoeken bij autoritaire leiders en roept ons op om te doen wat we kunnen om dat te voorkomen.

Dankzij de studiegroep voel ik dat ik een Elder aan het worden ben: iemand met levenservaring die mensen - met name jongeren - tot steun kan zijn als het leven zoals we dat kennen gaat afbrokkelen.

Ik verbaas mezelf af en toe door tegen iemand te zeggen “mijn zegen heb je” en dat is nieuw.

Van dualiteit naar non-dualiteit: hoe doen Dina en Yvonne dat?

Wat vraagt het om weg te blijven uit wij-zij denken? Wanneer weten we dat we in de dualiteit schieten?

Ik, Dina weet dat als ik nú móet reageren. Dus dat vermijd ik zoveel mogelijk. Wat mij helpt hierin is dat ik eerst ga schrijven vanuit verontwaardiging: “dit kan je niet maken” en vervolgens verplaats ik me in degene op wie mijn respons is gericht.Tijdens het herschrijven wordt een groter verband helder zonder iemand te beschuldigen. Het stukje is goed als er geen spandoek meer achter zit. Kortom, de emotie wordt afgepeld door breder en empathischer te kijken.

Yvonne heeft juist de neiging om niet te reageren uit angst dat ze dat vanuit dualiteit doet. Om zichzelf te kunnen betrappen op dualiteit is Yvonne langzamerhand aan het verschuiven van niet-reageren naar wel-reageren. “Weten hoe zuiver mijn stem is, wordt alleen helder als ik mijn stem gebruik en ik het “fout” mag doen.”
Yvonne is zich er steeds meer van bewust dat het wij-zij op zoveel manieren en bij zoveel ‘richtingen’ voorkomt. Daarmee wordt haar moed om daar een stem aan te geven groter en ook de bereidheid om er tijd aan te besteden.

Kan het zo zijn dat een breder perspectief eigenlijk ook een vorm van oordelen of beter weten is naar anderen? Hierin zou de toetssteen kunnen zijn: is het bredere perspectief dienend aan een voorwaartse beweging?

Het blijft zoeken, wordt vervolgd!

Ben je benieuwd naar het hele gesprek tussen Dina, Yvonne en Verbonden wijsheid?
Beluister dan de podcast Voorbij het activisme. Zie de link boven in deze ontdekking.