Boerin Saar uit Dwingeloo vertelt hoe haar Grote Liefdes samenkomen in het gezinsleven en het ondernemerschap in de biodynamische landbouw, veeteelt en detailhandel. De Liefde voor levenspartner Sil en hun zoontje Abel & De Liefde voor de aarde, dieren en mensen.

Wekelijks mag ik mijn boodschappen doen bij boerin Saar. Zij en haar partner boer Sil hebben een biodynamisch/biologische boerderij met winkel net even buiten Dwingeloo. Ik kom er graag, wetende dat wat ik hier koop op duurzame en liefdevolle wijze heeft kunnen groeien. Bij henzelf of bij de partners waar zij de producten inkopen. In de fijne sfeer ontstaan verdiepende gesprekjes, waarvan het waardevol is om daarvan iets te delen met anderen. Bij deze, via een ‘officieel interview'. Te lezen en te beluisteren als podcast.

Boerin Saar, voluit Saréanne Baron, vertelt:

“Ik ben 28 jaar, ‘k heb nu bijna 10 jaar een liefdesrelatie met Sil en we hebben een zoontje van 2 jaar. We wonen en werken hier op de boerderij waar Sil is geboren en getogen, samen met zijn moeder en tot voor kort zijn vader.
Daarvoor was ik een jong meisje, veel verhuisd, veel meegemaakt. Ik ben hier ingerold omdat ik mijn hart achterna ben gegaan, enerzijds voor de liefde, dat staat op nummer één. Anderzijds omdat ik op ‘t moment dat ik een studie ging kiezen weer opnieuw ontdekt heb wat ik als klein meisje ook al heel erg leuk vond en wat spontaan bij mij heel veel energie gaf."

Ik werd, ondanks dat ik al een jonge vrouw was, weer als een klein meisje zo blij.
Dat zat heel diep, om met mijn handen in de aarde te zitten
en met dieren en mensen aan het werk te zijn.

"Ik ben al een hele weg gegaan, die heeft gemaakt wie ik nu ben. Voor de toekomst ben ik nieuwsgierig. En dat is niet per se wat bij mij hoort, ik ben heel erg melancholisch, ook wel flegmatisch. Dat flegmatische uit het verleden gaat altijd achter mij aan en daar ben ik ook wel mee bezig.

Dat betekent dat ik net ons huis heb schoongemaakt, en dat ik nog steeds een soort van frustratie voel dat dat niet gewaardeerd wordt. Mijn moeder vond dat ook heel moeilijk, bij haar kwam dat uit haar tenen, zorgde bij haar ook voor veel stres en het gevoel dat ze het alleen moest doen. Dat hangt vanuit het verleden naar nu, ik probeer dat te transformeren in dat ik meer mezelf kan waarderen. Dat ik tegen mezelf mag zeggen ‘mijn huis hoeft niet super schoon en strak te zijn, de energie moet goed zijn'.
Ik moet altijd een vlecht of knoop ontwarren. Als ik ergens tegen aanloop ligt dat vaak in mijn verleden, die knoop wil ik ontwarren. Dat gaat met veel mopperen en niet met optimistisch oplossen. Ik ga dan heel diep. Door de aarde.”

Hier is de plek van het boerin zijn en kleur mogen geven.

Ben jij dan een gnoom? Een aardewezen, die met stuwende kracht uit de aarde naar buiten wil? En welk elementenwezen ben je dan vanuit je nieuwsgierigheid?

“Ja, dat heeft wel iets weg van een gnoom. Vanuit mijn nieuwsgierigheid ben ik meer een elfje, die de bloemen opent. Toen ik net op de basisschool was, was ik niet zo mondig, was ik heel stil, ik zat in een grote klas, dus ik werd überhaupt bedolven door alle indrukken. Ik was heel stil, ik mocht Doornroosje spelen. Dat symboliseert wel hoe ik was. Ik was toen heel anders, ik ben nu echt mijn bloemetje gaan openen, met kleur. Geef mij een schilderij om te schilderen, dan kan ik niet met twee kleuren schilderen, dat zijn er altijd minstens tien.”

Wat heeft gemaakt dat je deze beweging ‘van gnoom naar elf’ kon maken?

“Op mijn 18e ben ik uitgevlogen, dat was een belangrijke eigen beweging. Ik ging in Dronten studeren, bij de Warmonderhof, met de trein duurde het drie uur om bij mijn moeder thuis te komen. Ik leerde daar al snel Sil kennen, ik ging de liefde achterna. Het vuurwezen deed haar werk. Mijn moeder snapt het wel, en vond en vindt nog steeds de grote afstand tussen ons ook jammer. Ik zeg haar dan dat we deze afstand tussen ons nodig hebben, het was best wel een losworsteling. Ik ontdek nog steeds stukjes dat ik mezelf inhoud, dat ik toch nog naar dat kleinere meisje glip en denk ‘ik zeg maar ja’. Daarna kan ik dan wel overdenken ‘hoe kan ik wel mijn stem laten klinken, zonder dat ik een olifant in een porseleinkast ben’.”

Hoe kan ik mijn stem laten klinken?

Van gnoom (aarde) naar elf (bloem) en in de liefde het vuurwezen (vrucht). Hoe zit het met de nimfen, het water?

“Het waterwezen, de nimfen, zitten in mijn sterrenbeeld, ik ben een vis. Die waterenergie heb ik denk ik al bij me.”

 Abel, jullie zoon is een duidelijk vrucht, vanuit het vuur.

“Ik luister veel podcasts over de transformatie waar je doorheen gaat als je een ouder (moeder, vader) wordt en hoe je zoveel kan leren met je kinderen samen.
Door ouder in leeftijd te worden heb ik ervaren dat er meer rust in mij kwam. Nu met ouder-moeder worden is dat weer een sprong. Niet per se in rust maar dat ik meer kan overzien, je hoort de twijfel in mijn stem, omdat ik af en toe voel dat ik het niet kan overzien. Dan roep ik ‘Ik kan het niet overzien!’. Voor mij betekent ‘overzien’ dat ik weer bij mijn gevoel en behoeftes kan komen. Met vragen als ‘Wat kom ik hier doen, wie wil ik zijn, waar wil ik naartoe?’. Praktisch weet ik wat er nodig is, maar de verbinding met mezelf geeft het overzicht voor mezelf.”

Overzien is dat ik weer bij mijn gevoel en behoeften kan komen.

“Ik heb echt veel turbulentie en omwentelingen meegemaakt toen ik klein was, als oudste van zes, waarvan ik met drie anderen opgegroeid ben, twee zijn veel later gekomen. Ik heb veel verhuizingen en een scheiding meegemaakt.

Toen ik 21 jaar werd realiseerde ik me dat ik dat al veel meer achter me kon laten. Ik heb er altijd wel zo in gestaan dat ik, als ziel, niet voor niets in deze familie ben geboren. Dat ik, van wat erom me heen gebeurt, kan leren. Maar ik heb dat wel heel erg op mezelf betrokken, dat ik daarvan bijna moest leren. Nu kan ik dit meer in het toen en van hen laten.

Ik ben als ziel niet voor niets in deze familie geboren.

Het verleden is voor mij geen donkere plek, het is wel als een wervelstorm, ik kan mezelf steeds meer erkennen hoe het mij gevormd heeft en daarmee zien wat ik nu nodig heb voor mijn toekomst.”

“Ik heb het verleden enerzijds achter me gelaten en anderzijds kan ik, zo vanmorgen al stofzuigend, ook wensen om met mijn moeder te praten over die tijd, hoe het me geraakt heeft, zonder dat we dan gelijk in een heel emotioneel gesprek terecht komen. Ik zie de relaties tussen de vrouwen achter me: ik met mijn moeder, zij met haar moeder. Als wij botsen en daar niet op terugkomen, dan blijft dat als een soort rotzooi bestaan, ik wil dat graag opruimen, ik zou het daar wel over willen hebben met haar.”

Alles wat er is, mag er zijn. Alles mag meedoen.

Hoe is het om dit zo in de openbaarheid te vertellen?

“Alles wat er is, mag er zijn. Alles mag meedoen. Ook als ik in de winkel sta.
Toen ik jong was en ik mijn gevoel negeerde, werd ik een bommetje. Ik heb nu wel meer geleerd om daarin te doseren. En als dat niet lukt, daar vriendelijk naar mezelf over te zijn. Zowel naar mezelf als naar anderen zeg ik: ‘het is oké om het over strubbelingen te hebben’.”

Kan je nog iets vertellen over het moeder-zijn?

“Ik wilde altijd al moeder worden, maar wist niet dat ik het zo leuk zou vinden. Natuurlijk heb ik ook dagen dat ik er doorheen zit. Ik vind ouder-zijn, de springplank mogen zijn maar ook alle veiligheid kunnen bieden, fantastisch. Ik geniet ontzettend van mijn mannetje. Staat-ie ‘s ochtends in zijn bedje ‘mamma klissen’, knuffelen en dan komt-ie bij me liggen en dan liggen we rustig een uur te kroelen als we daar tijd voor hebben. Gewoon samen liggen in bed is heel gezellig. De hele dag door heeft zo’n kindje heel specifieke dingen nodig, en elke keer transformeert dat weer een beetje. Dan denk ik ‘oh wat ik tot nu toe deed, lukt nu niet meer, er is weer wat anders nodig’. Ik zie dat nu in het slapen, als ik met mijn vinger ’s avonds naar de deur wees, was het drama. ‘s Avonds en in het slapen gebeurt gewoon heel veel, de dag afsluiten, alles wat gebeurd is en wat je meegemaakt hebt, geen dag is hetzelfde.”

“Dus er is steeds iets anders nodig om tot rust te komen, los te laten en in slaap te komen. Als ik ga bedenken dat ik straks nog de vaat moet doen en ik zit met die vaat in m’n hoofd, dan zegt Abel ‘ik heb nog helemaal geen zin om te slapen’. We hebben een mooi ritueeltje, eerst in bad of iets met water, dan in zijn slaapzak, boekje lezen, kaarsje uitblazen, zingen, misschien wil hij nog iets vertellen, in het donker ga ik even naast hem leggen en dan ga ik weg en nu slaapt hij dan heel snel. Dat was hiervoor even zoeken. Hiervoor viel hij in mijn armen in slaap. Het is dus zoeken hoe hij van mijn bedding in hele kleine stapjes naar zijn eigen bedding kan gaan. In zo’n wisselperiode, die best wel even een paar weken kan duren, is het echt uitvinden wat er nodig is voor hem en hoe ik dat kan geven. Dit vraagt van mij diepe rust en vertrouwen. Ik transformeer door hem en met hem, terwijl ik de ouder en de volwassene blijf.”

In stapjes naar zijn eigen bedding, met mijn bedding op de achtergrond.

De mix van ondernemerschap, partnerschap samen met je man Sil, Saar-zijn, boerin zijn, moeder zijn. Hoe doe je dat?

“Op dit moment is het voor mij belangrijk om het huis schoon te maken op een dag dat Abel er niet is. Deze ruimte om het huis op orde te brengen heb ik nodig, dat is voor mij belangrijk. Ik heb het stukje voor Saar te doen, daarmee laad ik mijn Saar-batterij vol. Het is fijn om er dan niet voor hem te hoeven zijn, dat kan op dit moment niet tegelijkertijd. Het schoonmaken van het huis gaat niet (alleen) over het huis schoonmaken, maar ook mezelf schoonmaken. Net zoals ik sport en yoga doen. Vanavond ga ik toch naar yoga, terwijl ik het moment van naar bed brengen ook belangrijk vind, zowel voor Abel als voor mezelf.”

“Het gaat om inclusiviteit, alles includeren. Als ik samen met Sil op het land ben dan zeg ik ‘Abel is inclusief in alles wat we doen’. Het is een grote vrouwenkracht dat alles kan blijven draaien: ondernemerschap, moederschap, alles wat er op een erf heeft te gebeuren. Als moeder van een jong kind gebeurt er veel achter de schermen.

Als ik alleen moeder zou zijn, dan zou ik het ondernemerschap heel erg missen. Contact met de klanten in de winkel is voor mij ook echt waanzinnig. Met mensen zijn vind ik heel erg fijn. De winkel is mijn verantwoordelijkheid.”

“Ik heb wel te kiezen in deze fase: dagelijkse structurele bezigheden met mijn schapen is te veel voor aankomend jaar. Het is wel mijn passie, ik proef er wel af en toe van als ik in mijn kaasmakerij sta: de samenwerking met de dieren en het magische om van melk een product te maken.”

“ ‘k Heb er even over gedacht of het mogelijk zou zijn om met bloemen mijn ondernemerschap in te vullen hier op het erf. Echter, ik keek te veel naar mijn schoonmoeder hoe zij dat in alle vrijheid van een gepensioneerde kan doen. In de levensfase waarin ik zit, is dat anders. Want ik zou met de bloemen ook geld willen verdienen en dan komt er een te grote druk op te staan. Het is zorgvuldig zoeken - met een hartelijke lach om mezelf - wat de goede mix is.”

“Het kan klinken of de chaos en wervelstorm waar we inzitten heel zwaar is, maar ik kies hier met hart en ziel voor en iedereen mag dat weten. Ik denk ook dat het belangrijk is dat mensen dat weten, dat ondanks dat het zoveel teweegbrengt in je hart en in je ziel hoe je verbinding met de aarde maakt, dat dat de moeite waard is.

Of terugkoppelend naar die gnoom die de drang heeft om naar boven te gaan, naar die ontwikkeling van het elfje, wat zo fijn is. Dit is iets wat ik echt wil. En hoe moeilijk ik het af en toe ook vind, ik wil dit aangaan. Ik heb daar moed voor nodig en dat wens ik anderen ook toe, die moed.”

Ik kies hier met hart en ziel voor en iedereen mag dat weten.